مهدی جان بیا

 یک کارت برای امام رضا، مشهد. یک کارت برای امام زمان، مسجد جمکران . یک کارت برای حضرت معصومه، قم. این یکی را خودش

برده بود انداخته بود توی ضریح .

((چرا دعوت شما را رد کنیم؟ چرا به عروسی شما نیاییم؟ کی بهتر از شما؟ ببین همه آمدیم . شما عزیز ماهستی))

حضرت زهرا آمده بود به خوابش، درست قبل از عروسی!

 دخترم! گوهر من 

تو که تک گوهر دنیای منی 

دل به لبخند حرامی مسپار 

دزد را دوست مخوان 

چشم امید بر ابلیس مدار

 دیو خوبان پلیدی که سلیمان رویند 

همه گوهر شکنند......

 دخترم می کنم از مغلطه کاران خبرت 

که مبادا ببرند از ره عفت به درت 

ای شکر خنده بر آن تنگ شکر روی بپوش 

تا که موران ننماید طمع بر شکرت 

آخر از جنس لطیف تو، نظرهاست کثیف 

رخ بپوشان بر آن بد نظرات در نظرت  

 بی حیایی وکم حیایی

نشانه تیره اندیشی است نه روشنفکری، علامت جهالت است نه تمدن.

 چارلی چاپلین :

دخترم هیچکس وهیچ چیز دیگر را در این جهان نمی توان یافت که شایسته آن باشد که دختری، ناخن پای خود را به خاطر آن عریان کند......

برهنگی بیماری عصر ماست به گمان من تن عریان تو باید از آن کسی باشد که روح عریانش از آن توست. 

 فرمانده های گردان گوش تا گوش نشسته بودند . آمد تو، همه بلند شدیم . سرخ شد گفت: بلند نشید جلوی پای من .

باز جلسه بود گفتیم : حاجی ! خواهش می کنیم .اختیار داری .بفرمایید بالا . 

ایستاده بود بیرون سنگر، می گفت : نمی آم .شماها بلند می شید .

ماهم  قول دادیم بلند نشویم .

 بهمون گفت:من تند تر می رم، شما پشت سرم بیاین .تعجب کرده بودیم .سابقه نداشت بیشتر از صد کیلومتر سرعت بگیرد . غروب نشده رسیدیم گیلان غرب.جلوی مسجدی ایستاد. ما هم

پشت سرش . نماز که خواندیم سریع آمدیم بیرون داشتیم تند تند پوتین هایمان رامی بستیم که زود راه بیافتیم . گفت: کجا با این عجله !می خواستیم به نماز جماعت برسیم که رسیدیم . 

 گاهی قوم وخویش های شهرستانیمان گله می کردند که جناب صیاد، هم وسیله دارن، هم راننده . اون موقع ما باید با تاکسی از ترمینال و فرودگاه بیایم خونتون . این درسته؟ ماکه تهران را خوب بلد نیستیم .

به پدر که می گفتیم، می گفت: مسئله ای نیست .فوقش ناراحت می شن . اونا که نمی خوان جواب بدن، من اون دنیا باید جواب بدم .راننده وماشین که اموال شخصی من نیست 

 سخت ترین دوران زندگی ما تازه بعد از انقلاب و شروع جنگ آغاز شد.سید دیگر در خانه نمی ماند . من بودم و پنج تابچه قد ونیم قد، هر روز خودم می رفتم  وکرکره مغازه را بالا می کشیدم

وکار می کردم . سید هم بابت من راحت بود .وقتی هم می امد تهران کارش این طرف وآن طرف دویدن بود تا اسلحه تهیه کند ویا غذا برای نیروهایش بفرستد ویا به خانواده شهدا سرکشی و

به آنها کمک مالی کند. وقتی شهید شد، تازه متوجه شدیم چقدر بدهکاری از بابت خرید جنس برای جبهه دارد. چند میلیون تومان بود که مجبور شدیم خانه رابفروشیم. حالا شما توجه کنید ما

سه دستگاه خانه شخصی داشتیم واز نظر تمکن مالی وضع مان خوب بود، اما سید اینها را خرج جنگ کرد . زندگیش شده بود جنگ، حتی نتوانست شاهد رشد بچه هایش باشد.    

 از وقتی این ظرف های تفلون را خریده بودیم، چندبار گفته بود : یادت نره ! فقط قاشق چوبی بهش بزنی .

دیگه داشت بهم برمی خورد.

با دل خوری گفتم :ابراهیم !تو که این قدر خسیس نبودی .برای اینکه سوء تفاهم نشود، زودگفت :  نه ! آدم تا اون جا که می تونه، باید همه چیز روحفظ کنه.

باید طوری زندگی کنه که کوچکترین گناهی نکنه.